De stier wacht op groen / Wim Emmerik

De vertaling

verteller: Wim Emmerik
stem: Peter Bos

Een man rijdt door een landschap in een grote Amerikaanse slee.
Ontspannen kijkt hij naar buiten.
Ineens ziet hij in het weiland een enorme stier staan grazen.
'Die moet ik hebben. Ik ruik handel.'

Hij zet de motor uit en gaat de wei in, over het prikkeldraad. Met z'n goeie pak blijft ie haken.
'Mm, niks aan te doen.' En loopt verder.
'Hallo.'
'Wat moet je?'
'Zou jij met mij samen willen werken? Ik heb een baantje voor je. Stierenvechten! Dicht bij huis, we kunnen rijk worden.'

'Hm, stierenvechten. Hier?'
'Ja man, het fortuin lacht ons toe!'
'Hm, waarom ook niet.'
Samen lopen ze naar de auto. De man stapt in maar de stier niet.

'Kom d'r in.'
'Dat gaat niet, m'n kop, past nooit.'
'Oh nee?' Schuifdak gaat open. Net zo makkelijk. De stier stapt in.
'Comfortabel zat.'

De man geeft vol gas en de stier voelt de wind door z'n horens waaien. Ze rijden snel. Het is druk op de weg. Een vliegtuig komt laag over. Ze halen links en rechts in. Scheuren iedereen voorbij. Voor een rood stoplicht stoppen ze.

'Rood, we wachten, vreemd', denkt hij. Dan springt het licht op oranje. De man zet de auto weer in de versnelling, klaar om weg te rijden. Hij speelt met het gaspedaal. Nu springt het licht op groen en de auto trekt razendsnel op. De stier weet even niet wat 'm overkomt.

'Alsjemenou, dat moet ik onthouden.' Hij haalt zijn aantekenboekje tevoorschijn, pakt een van de horens en maakt een notitie. Ze komen aan bij het stadion.
'Waar zijn we hier?'
'In Amsterdam natuurlijk. Hier gaat het gebeuren, fantastisch toch.'
'Hm, prima, leuk.'

'Zoek jij nou alvast een hoekje voor jezelf om wat te eten en te rusten. Dan ga ik even regelen. Tot straks.'
Hij belt alles en iedereen. Drukwerk wordt gemaakt, affiches opgehangen. Hij geeft interviews. Het stadion loopt al vol. In z'n kantoor zoent hij twee vrouwen tegelijk. De telefoon gaat weer.
'Ja, ik ben zover.'
Hij gooit de vrouwen van de divan. Dames, zaken gaan vóór het meisje. Ik moet werken. Ik ben toreador.

Hij stapt in z'n sportwagen en scheurt naar het stadion. Daar is een kleedkamer. Hij bekijkt zichzelf. Eerst m'n gezicht. Rode lippen, valse wimpers en de toreadorsmuts. De knoopjes dicht, riem strak, rode cape, klaar!

Door de gang komt de toreador het stadion binnen. Het duizendkoppig publiek juicht en gilt, gek van opwinding. Vrouwen werpen kushandjes, bloemen, waaiers! Hij laat het allemaal over zich heen komen.

Door het hek verschijnt de stier. Die kijkt woest om zich heen. Ziet de toreador. Die houdt zijn rode cape nu voor de stier.
'Rood? Dan heb ik nog even de tijd. Okee.'
De stierenvechter kijkt heel dom. 'Hee, aanvallen!'
'Rustig jij.'

'Wat is dit?' Hij draait z'n cape, de oranje kant komt voor.
'Oranje, dat gaat ergens op lijken! De stier gaat staan. Zet z'n horens op scherp, trappelt met z'n hoeven. Er komt stoom uit z'n neus. Klaar om te gaan!
De toreador gaat ook staan. Eindelijk. De stier trappelt alleen nog maar.
'Hee, kom nou. Ik zit voor paal hier. De mensen hebben betaald! Jij moet aanvallen!'
'Rustig.'

'De mensen betalen ervoor, wij moeten geld verdienen.' De toreador huilt tranen met tuiten. Hij pakt een groen zakdoekje.
'Groen, effe kijken. Ja, dat klopt. Aanvallen!'
Hij rent op de toreador af. Die spurt voor z'n leven door het stadion tot de stier 'm op z'n horens neemt. Hij stapt er op af en zet z'n poot erop. Toont in triomf zijn horens aan de uitzinnige menigte. Doet z'n horens in z'n koffertje en stapt het stadion uit.