Hoofdstuk 2 / Rindert Kromhout

De vertaling

verteller: Tony Bloem
stem: Marc Krone
adaptatie tekst: Marijke de Jong

Meteen toen ze thuis waren, begonnen tante Jo en dunne Dirk ijverig spullen in te pakken.
Tante Jo sjouwde met een stapel liedjesboeken. 'Voor onderweg,' legde ze uit, 'dan kan ik de hele tijd liedjes zingen.'
'Ik ga niet mee, hoor,' zei Boris. 'Ik blijf bij Neus.'
'Neus mag ook mee,' zei tante Jo.
Boris staarde uit het raam. Het huis waar ze woonden en dat dus eens een eethuis was, stond aan de rivier, een paar honderd meter bij de veerpont vandaan. Vroeger had de veerman het druk, iedereen die de rivier over wilde ging met de pont. De meeste reizigers kwamen ook naar het eethuis, om iets te eten of te drinken. Maar toen was er een eind verderop een brug gebouwd. Sindsdien werd de veerpont door nog maar heel weinig mensen gebruikt, en het eethuis kreeg haast geen klanten meer. Een maand geleden werd het voorgoed gesloten. Tante Jo, dunne Dirk en Boris bleven achter.
Dunne Dirk sleepte een gymnastiektoestel door de gang. 'Dat gaat mee. Anders kan ik mijn oefeningen niet doen als we op reis zijn.'
'Het lijkt me beter dat ik hier blijf,' drong Boris aan. 'Ik en Neus, anders is het veel te druk op dat vlot.'
'Niks ervan,' zei dunne Dirk. 'We gaan allemaal, of we gaan niet.'
Boris wist niet wat hij verder moest zeggen. Hij begreep dat hij er niet onderuit kon. Alleen als hij hun alles zou vertellen, hoefde hij misschien niet mee. Maar hij wilde niet alles vertellen.
'Dan, eh... ga ik ook mijn spulletjes maar inpakken,' zei hij zacht.

Die avond zaten ze voorlopig voor de laatste keer aan de tuintafel voor hun huis. Dunne Dirk had gekookt en ze smikkelden van de geroosterde kip.
Toen het eethuis nog bestond, zong tante Jo liedjes tijdens de maaltijd. Als het eten op was, deed dunne Dirk gymnastiekoefeningen met de gasten.
En nu gingen ze weg, het water op, het water dat zo woest kon zijn...
Bah, Boris moest niet zo somber zijn. Misschien zou het meevallen en was het verre land niet erg ver weg.
Hij stond op en wees naar al de spullen die klaar stonden: de stapel liedjesboeken, het gymnastiektoestel, vijf koffers, een hengel, en zes tassen met eten voor onderweg.
'Moet dat allemaal mee?' vroeg hij.
'Natuurlijk moet dat mee,' zei tante Jo. 'Zonder onze spulletjes kunnen we niet op reis.'
'Zo is het maar net,' zei dunne Dirk. 'Hoera, we gaan op reis! O, vergeet dat boek niet, Boris.'

Wat voor een boek zou het zijn? Het was een dik boek en dikke boeken waren altijd spannend. Hij pakte het boek en legde het bij de andere spullen.
'Morgen,' zei tante Jo 'morgen gaan we op reis.' Tante Jo geeuwde en blies de kaars uit. Boris zei niets.